Hayatım, çöküşlerde dipsiz kuyuya düşüyordu, orada karanlıkta bir yere dokunmaya korkuyordu. Hıçkırıklar boğazında diziliyordu. Her duyguyu coşkulu yaşamak, üzüntüde bunu gerekli kılardı. Mektuplar yazmak istiyordum kendimden sıyrılmak için; tanımadığım insanların acılarını dindirmek istiyordum. Sevgi alıp sevgi vermek istiyordum. Ama bu isteklerim gerçekleşemezdi, biliyorum. Kendimi kurgu bir cennete koymuşum; Dünya’nın her kötü anı beni siyah sarmaşıklar içinde hissettiriyordu.
Ama geçti. Ben büyüdüm, düşüncelerime yol gösteren edebiyat ışığı oldu. Büyüttü her sayfada, sevdirdi bu hayatı; sardı her yanımı.
